Την Κυριακή και την Τρίτη διεξάγεται η επαναληπτική εκλογή για την ανάδειξη Προέδρου στο Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών. Στον πρώτο γύρο των εκλογών, έλαβα την τιμητική εντολή να εκπροσωπήσω τις δυνάμεις της αντίστασης στην κυβερνητική πολιτική της απαξίωσης και της εμπορευματοποίησης του δικηγορικού λειτουργήματος. Έλαβα εντολή ευθύνης, υπέρβασης των κομματικών γραμμών και συγκρότησης ενός διαπαραταξιακού μετώπου ανακοπής της «μνημονιακής» κατανόησης της δικηγορίας και αποκατάστασής της ως συλλειτουργίας στην απονομή της Δικαιοσύνης.

Η εκλογική μάχη του δευτέρου γύρου έχει έντονο πολιτικό διακύβευμα. Αυτό δεν είναι βέβαια η καταγραφή κομματικών δυνάμεων ή ο «χρωματισμός» της δικηγορικής κοινότητας. Είναι η εκπομπή στέρεου και σαφούς πολιτικού μηνύματος θεσμικής και κοινωνικής διεκδίκησης, είναι η διατράνωση της πίστης στην κοινωνική επιρροή των θεσμικών επιστημονικών φορέων. Αυτό το μήνυμα το εκπέμπουμε εμείς.

Σε μια εποχή πλήρους σχεδόν απαξίωσης κάθε μορφής αρχαιρεσιών και ενασχόλησης με τα κοινά, αλλά και μιας κοσμογονίας αλλαγών που συντελούνται αναφορικά με το δικηγορικό κλάδο, οι φετινές εκλογές για την ανάδειξη του νέου Διοικητικού Συμβουλίου του ΔΣΑ δεν αποτελούν μια απλή ευκαιρία για μία επιλογή σχετική αποκλειστικά και μόνο με κλαδικά συμφέροντα. Αντίθετα, συνιστούν μια μοναδική ευκαιρία επιλογής για το μέλλον και μετάδοσης ενός μηνύματος εκ μέρους της κοινωνίας απέναντι σε όσα παρακολουθεί ως απλός δέκτης τελευταία και την πληγώνουν υποθηκεύοντας το μέλλον των επόμενων γενεών.

Σε μια συγκυρία εθνικά κρίσιμη, όπως είναι αυτή που τελευταία βιώνουμε, απαιτείται - κατά γενική ομολογία - ομοψυχία και δημιουργική συνεργασία όλων των δυνάμεων της κοινωνίας προς το σκοπό της αντιμετώπισης όχι απλώς οικονομικών δυσχερειών, αλλά - ακόμα περισσότερο - διαλυτικών φαινομένων που τείνουν να επεκταθούν σε επίπεδο πλέον θεσμών, οικονομίας και παραγωγικού ιστού. Η δραστηριοποίηση κάθε υγιούς δύναμης αυτής της χώρας παρίσταται πλέον επιτακτική με στόχο όχι τη διαφύλαξη και την προώθηση των συμφερόντων μεμονωμένων κοινωνικών ομάδων, αλλά την εξυπηρέτηση του γενικού συμφέροντος. Λογικές αδράνειας και αποστασιοποίησης δοκιμάστηκαν σε μεγάλο βαθμό τα τελευταία χρόνια και, όπως το σύνολο της κοινωνίας μαρτυρά, απέτυχαν.

Εγκλωβισμένοι πλέον μέσα σε αντιλήψεις «μνημονιακές» οι οποίες έχουν επιβληθεί «έξωθεν», έχοντας οδηγήσει στην υιοθέτηση προτάσεων και σκέψεων όλως αντιαναπτυξιακών, ζημιογόνων και ασύμβατων με τις πραγματικές ανάγκες τις αγοράς και του κάθε πολίτη μεμονωμένα, καλούμαστε να διαχειριστούμε αυτήν την κρισιμότερη για τη χώρα μας μεταπολεμική συγκυρία καθένας από το μετερίζι του.