Δυστυχώς, τα μηνύματα έρχονται καταιγιστικά από παντού. Όλη η δικηγορική Ελλάδα πλην ημών απέχει και διαμαρτύρεται. Το δικηγορικό λειτούργημα – επάγγελμα βάλλεται πανταχόθεν.

Ο Δ.Σ.Α. επαίρεται γιατί, λέει, κατόρθωσε να γλυτώσει τις ελάχιστες νόμιμες αμοιβές. Κρύβεται όμως πίσω από τις λέξεις, αρνούμενος να δεχθεί ότι αυτές δεν είναι πια υποχρεωτικές. Αρνούμενος να δεχθεί ότι πλέον θα υπάρχει η δυνατότητα και για κατώτερες από αυτές. Αρνούμενος να δεχθεί ότι αυτό που εν τέλει επετεύχθη είναι αποκλειστικά και μόνο η εξασφάλιση της συνέχισης της απρόσκοπτης χρηματοδότησης του, γιατί ακόμη και αν τελικά αμειβόμαστε με μικρότερη από την ελάχιστη αμοιβή, θα τεκμαίρεται ότι εισπράττουμε την ελάχιστη, θα παρακρατείται ποσοστό από την ελάχιστη και ο Φ.Π.Α. και πάλι βάσει της ελάχιστης θα υπολογίζεται. (Για αυτό το τελευταίο διατηρώ τις επιφυλάξεις μου λόγω ελλιπούς ενημέρωσης η οποία όμως δεν οφείλεται σε δικό μου σφάλμα).

Και μοιραίο έρχεται τα ερώτημα: Αν εγώ εκπροσωπώ έναν εργολάβο σε συμβόλαιο πολλών χιλιάδων ευρώ, και η αμοιβή μου ορισθεί, βάσει των νέων δεδομένων και της υπερπροσφοράς δικηγόρων πλέον, σε εκατοντάδες ευρώ λιγότερα από την ελάχιστη νόμιμη (που όλως περιέργως δεν προβλέπεται) αλλά όχι υποχρεωτική, είμαι εν τέλει κερδισμένος ή χαμένος;

Και το ερώτημα αυτό γίνεται ακόμη βασανιστικότερο από τη στιγμή που στο σχέδιο νόμου που έχει προταθεί, στα άρθρα 160 και 161 του Κώδικα περί Δικηγόρων, δεν γίνεται κανένας απολύτως λόγος περί ελάχιστων νόμιμων αμοιβών, παρά μόνο για «ποσοστά αναφοράς» επί των οποίων θα γίνεται η παρακράτηση των εισφορών υπέρ των Συλλόγων και των Ταμείων!!!

Οπότε, ούτε καν ενδεικτικές ή νόμιμες αμοιβές για τα συμβόλαια, παρά μόνο ελεύθερη διαπραγμάτευση και υποχρεωτικές εισφορές υπέρ του Συλλόγου μας!!!, ανεξαρτήτως της αμοιβής μας!!!, και βεβαίως το ίδιο θα ισχύει και για το Φ.Π.Α. (με την ως άνω επιφύλαξη μου γιατί σκοπίμως αποφεύγεται να διευκρινιστεί αυτό το ζήτημα).

Και βεβαίως το επιχείρημα ότι θα έχουμε να δείχνουμε ένα γραμμάτιο στους πελάτες για να δικαιολογούμε ελάχιστη αμοιβή, μας εξευτελίζει όχι μόνο επαγγελματικά αλλά και ως προσωπικότητες. Θέλει δηλαδή ο Σύλλογος μας, στην κοινωνία της πληροφορίας και της άμεσης γνώσης των πάντων, να κοροϊδεύουμε τους πελάτες – εντολείς μας λέγοντας τους ότι αυτή είναι η νόμιμη αμοιβή μας!!! Και αυτοί βεβαίως θα μας πουν, «πάρτε λιγότερα γιατί αυτή δεν είναι υποχρεωτική εξ’ άλλου στο διπλανό γραφείο ήδη μου έκαναν καλύτερη προσφορά!!!!»

Επαίρεται επίσης ο ΔΣΑ γιατί λέει ότι διατήρησε την υποχρεωτική παράσταση στα συμβόλαια. Αποκρύπτει όμως ότι αυτό ισχύει για εφέτος και όχι για του χρόνου. Αποκρύπτει ότι δεν έχει πάρει δέσμευση ότι αυτό δεν θα αλλάξει με την επόμενη δόση του δανείου και με το νέο επικαιροποιημένο, μετά από κάθε δόση, μνημόνιο και ότι δεν έχει λάβει την τελική έγκριση της Τρόικας, από το άγρυπνο μάτι της οποίας «περνούν» όλα τα σχετικά νομοθετήματα και από την έγκριση και συμφωνία της οποίας εξαρτάται και η τελική μορφή του νομοσχεδίου. Αποκρύπτει περαιτέρω ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως αναφορά ή πρόβλεψη ούτε καν για ενδεικτική αμοιβή για την σχετική εργασία μας παρά μόνο «ποσοστά αναφοράς» για τις παρακρατήσεις υπέρ Συλλόγων και Ταμείων και για την καταβολή του Φ.Π.Α.!!!!

Αυτό βέβαια ισχύει και για όλες τις επόμενες δήθεν κατακτήσεις μας κατά την διάρκεια της διαπραγμάτευσης, την οποία ουδέποτε πληροφορηθήκαμε ή γνωρίσαμε στην πραγματική της έκταση, ουδέποτε μάθαμε ποιος και με ποια κριτήρια οριοθέτησε τις περίφημες «κόκκινες γραμμές» οι οποίες «δεν έχουν ξεπερασθεί» και εν τέλει ποιος την έφερε εις πέρας τόσο «επιτυχώς».

Πέραν τούτου, ο ΔΣΑ δεν βλέπει, αρνείται να δει ή δεν θέλει να δει ότι η δικηγορική ύλη μειώθηκε δραματικά. Έμεινε απλώς θεατής στη διαμόρφωση των τροποποιήσεων του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας. Δέχθηκε αδιαμαρτύρητα την υπερβολική συρρίκνωση της δικηγορικής ύλης. ΕΧΑΣΕ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΘΕΣΜΙΚΟΥ ΣΥΝΟΜΙΛΗΤΗ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ.

Ακόμα χειρότερα όμως, η συλλογιστική για την απουσία από κάθε είδους κινητοποίηση που συμπυκνώνεται στη φράση: «δεν έχω λόγο να παλέψω και να διαμαρτυρηθώ για την κατάργηση των γεωγραφικών περιορισμών γιατί δεν με αφορά» του αφαίρεσε την οποιαδήποτε αξιοπιστία του ανάμεσα στους υπόλοιπους Δικηγορικούς Συλλόγους της χώρας, τον απομόνωσε, τον απογύμνωσε από επιχειρήματα αλληλεγγύης και συναδελφικότητας και του αφαίρεσε το ρόλο του οδηγού και του πρώτου μεταξύ ίσων, που μέχρι σήμερα δικαίως κατείχε.

Δεν είμαι υπέρ της αποχής γιατί πιστεύω ότι ως μορφή κινητοποίησης ή αγώνα οδηγεί σε οικονομική αφαίμαξη και εν τέλει δεν αποδίδει ποτέ τα προσδοκώμενα. Και αυτό έχει αποδειχθεί πολλάκις στο παρελθόν.

Η σιωπή όμως του ΔΣΑ, η άρνηση οποιασδήποτε αντίδρασης με ενοχλούν αφάνταστα. Και πιστεύω πως ενοχλούν το μεγαλύτερο μέρος του δικηγορικού κόσμου της Αθήνας.

Αυτό που ενοχλεί όμως περισσότερο είναι ότι ξαφνικά έγινε αξιόπιστος συνομιλητής η κυβέρνηση που μας έχει εμπαίξει πολλάκις και πολλαπλώς. Ότι «πουλάμε» του συναδέλφους μας σε όλη την Ελλάδα. Ότι επειδή δεν μας αφορά ένα ζήτημα όχι μόνο δεν συνδράμουμε στον αγώνα των συναδέλφων μας που τους αφορά αλλά επιπλέον μποϋκοτάρουμε αυτόν τον αγώνα. Ότι σήμερα απέχουν ή απεργούν όχι μόνο όλοι οι δικηγόροι της Ελλάδος αλλά και οι ιατροί, οι φαρμακοποιοί κ.λ.π. και οι δικηγόροι Αθηνών κάθονται στις άνετες πολυθρόνες τους και παρατηρούν εκ του μακρόθεν αποποιούμενοι οποιαδήποτε μορφή κινητοποίησης.

Αυτό που ενοχλεί περισσότερο όμως είναι η απρονοησία του προεδρείου μας. Η αντίληψη ότι αν τελικά μας απαγορεύσουν τα συμβόλαια τότε θα κινητοποιηθούμε. Αν καταργήσουν και αυτή την ελάχιστη νόμιμη αμοιβή για την παράσταση στα δικαστήρια και μόνο, τότε θα κινητοποιηθούμε.

Τότε όμως θα είναι πολύ αργά, γιατί τότε θα είμαστε μόνοι μας. Γιατί τότε οι δικηγόροι της υπόλοιπης Ελλάδας δεν θα μας συνδράμουν στον αγώνα μας, γιατί αυτοί δεν περιμένουν να αμειφθούν με το γραμμάτιο, γιατί αυτοί οργανώνουν μόνοι τους τα πλαφόν των αμοιβών τους, γιατί αυτοί έχουν την δυνατότητα να συνεννοούνται στα πλαίσια των Συλλόγων τους και να προστατεύουν οι ίδιοι τις αμοιβές τους.

Και τότε θα είμαστε μόνοι μας. Και θα αντιμετωπίζουμε όχι απλώς την απομόνωση αλλά και την (δίκαιη) χλεύη τους.

Άραγε αυτόν τον Σύλλογο θέλουμε;

Θέλουμε αλήθεια ένα Σύλλογο που θα νοιάζεται μόνο για τον Σύλλογο; Γιατί οι μέχρι σήμερα ενέργειες του ΔΣΑ, και εξόχως αυτές των τελευταίων ημερών, αποδεικνύουν ότι ο ΔΣΑ θέτει ως στόχο όχι τον δικηγόρο αλλά την συνέχιση και μόνο της χρηματοδότησης του Συλλόγου.

Θέλουμε άραγε ένα Σύλλογο που αδιαφορεί για το γεγονός ότι συρρικνώνεται η δικηγορική ύλη;

Θέλουμε άραγε ένα Σύλλογο που η λογική του είναι αντιμετωπίζω τα προβλήματα όταν εμφανισθούν και αποφεύγω να προνοήσω;

Και κυρίως, θέλουμε ένα Σύλλογο απομονωμένο και υδροκέφαλο;

Η απάντηση φαινομενικά είναι απλή. Στην πράξη όμως;

Δημήτρης Κωνσταντίνου
Δικηγόρος
πρ. Πρόεδρος Συλλόγου Φοιτητών Νομικής Κομοτηνής