Είμαι σίγουρη πως στους περισσότερους από εσάς έχει τύχει μία καθημερινή ιστορία, μία τυχαία συνάντηση, να τους δώσει αφορμή για σκέψη και προβληματισμό. Ένα τέτοιο περιστατικό θα σας μεταφέρω, ξεφεύγοντας από τα συνηθισμένα και προβλεπόμενα για τις εκλογικές περιστάσεις πλαίσια της καθιερωμένης αρθρογραφίας…

Χτες, λοιπόν, συνάντησα μια φίλη μου στην Ευελπίδων και, μεταξύ άλλων, συζητήσαμε και για την υποψηφιότητα μου στις επερχόμενες εκλογές. Μου απάντησε αυθόρμητα ότι ήταν απογοητευμένη και δεν είχε πλέον κανένα κίνητρο να κατέβει να ψηφίσει, παρά μόνο την επιθυμία της να στηρίξει αγαπημένα της πρόσωπα, μεταξύ των οποίων και εγώ...

- «Μα δεν λειτουργεί τίποτα, Κατερίνα μου, γιατί να ψηφίσω; Έχει απαξιωθεί το επάγγελμα από εμάς τους ίδιους!», μου είπε, εμφανώς αγανακτισμένη.
- «Υπάρχει ελπίδα, όμως, και αυτή είμαστε εμείς οι νέοι, που έχουμε όρεξη να τα αλλάξουμε όλα!», της απάντησα, προσπαθώντας να ξυπνήσω ξανά μέσα της την αισιοδοξία.
- «Μακάρι , Κατερίνα μου, αλλά συγχώρεσε με να μην το θεωρώ πιθανό, διότι πριν τις εκλογές όλοι υπόσχονται, αλλά όταν εκλεγούν πιστεύουν ότι διά μαγείας λύθηκαν τα προβλήματα όλων μας μέχρι να έρθει η επόμενη τριετία! Ως παράδειγμα σου αναφέρω ότι όλο ακούμε για τους παιδικούς σταθμούς των δικηγόρων και ακόμα δεν τους είδαμε! Ξέρεις ότι μέχρι πριν τρεις μήνες δούλευα και από την περασμένη εβδομάδα ξεκίνησα και πάλι το τρέξιμο;».

Αυτή, λοιπόν, η φίλη μου γέννησε μια πανέμορφη κορούλα πριν 3 μήνες! Μια εβδομάδα πριν γεννήσει, με την κοιλιά να μην της επιτρέπει να κάνει πάνω από πέντε βήματα χωρίς να λαχανιάσει, ανεβοκατέβαινε τα σκαλιά των κτηρίων της Ευελπίδων άλλοτε για να καταθέσει αγωγές στο κτήριο 2 και να ελέγξει αν βγήκε απόφαση συναινετικού διαζυγίου στο κτήριο 3 και άλλοτε για να ελέγξει την πορεία μηνύσεων στο κτήριο 16, να τρέξει να κλείσει φάκελο στο 7 και να βγάλει φωτοτυπίες αποφάσεων στο 13…

Όλα αυτά γιατί η έγκυος δικηγόρος, αν δε συνεχίσει να τρέχει μέχρι την τελευταία εβδομάδα της εγκυμοσύνης της, θα μείνει απλήρωτη ή, ακόμα χειρότερα, θα χάσει τη δουλειά της και θα αντικατασταθεί από κάποια μικρότερη σε ηλικία!

- «Πες μου Κατερίνα, σε μια τέτοια εποχή μπορούσα να το ρισκάρω;», συνέχισε.
- «Ναι, όμως, ρίσκαρες την υγεία σου και την υγεία του μωρού σου!»
- «Όλες το ίδιο κάνουν!», η απάντησή της, αλλά και η σκληρή πραγματικότητα συνάμα.

Είχε μήπως άδικο; Σαφώς και όχι. Όντως, όλες το ίδιο θα κάναμε… Διότι δεν έχουμε την πολυτέλεια να μας συμπεριφέρονται όπως αρμόζει σε μια μάνα, ασχέτως αν από μικρές έχουμε οπλιστεί με μεγάλες αντοχές!

- «Ευτυχώς που είχαμε βάλει στην άκρη 5.000 ευρώ για τη γέννα», η επόμενη φράση της.
- «Μα πόσα λεφτά σου κάλυψε το ταμείο;», ρώτησα, αδυνατώντας να σκεφτώ πως οι παροχές του Ταμείου μας δεν καλύπτουν το σύνολο ή έστω το σημαντικότερο μέρος των σχετικών δαπανών.
- «Πήρα συνολικά 1820 ευρώ, στα οποία συμπεριλαμβάνονταν τα έξοδα μαιευτηρίου και ένα επίδομα και δώσαμε από την τσέπη μας 1000! Και νομίζεις ότι μου κάλυψαν και όλες τις εξετάσεις; Αναγκάστηκα και έκανα μια γυναικολογική εξέταση στον πέμπτο μήνα της κύησης για ένα σοβαρό θέμα που προέκυψε και πλήρωσα 750 ευρώ. Επίσης, έκανα μια άλλη εξέταση για την κυστική νόσο και πλήρωσα άλλα 300 ευρώ. Γινόταν λοιπόν να μην εργάζομαι μέχρι την τελευταία εβδομάδα;»

Όχι, δυστυχώς δεν γινόταν.

- «Και τώρα ποιος κρατάει την μικρή, αφού η μάμα σου ζει στη Θεσσαλονίκη;»
- «Βρήκα μια γυναίκα να την προσέχει. Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε; Οι βρεφικοί σταθμοί, βλέπεις, κοστίζουν μια περιουσία. Δεν μπορώ να σταματήσω τη δουλειά, Κατερίνα. Του Γιώργου του μείωσαν ήδη το μισθό. Πρέπει να δουλέψω, με καταλαβαίνεις!».
- «Και σε αυτή τη γυναίκα έχεις εμπιστοσύνη;»
- «Όχι, δεν έχω απόλυτη. Έχω ακούσει βέβαια καλά λόγια γι’ αυτήν, αλλά ποτέ δεν ξέρεις… Γι’ αυτό, άλλωστε, αναγκάστηκα να βάλω κάμερες σε όλο το σπίτι υπό το φόβο μήπως συμβεί κάτι στο μωρό…»

Μου ευχήθηκε καλή επιτυχία, λέγοντας μου: «Κάνε κάτι θα γίνεις και εσύ μάνα!» και έφυγε.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που μου περιέγραψαν φίλες και γνωστές αυτή την κατάσταση, δεν ήταν η πρώτη φορά που είδα έγκυο συνάδελφο να τρέχει πανικόβλητη στην Ευελπίδων και να περιμένει καρτερικά στις ουρές.

Πιστεύω πως έφτασε η στιγμή κατά την οποία οφείλουμε όλοι μας να αναλάβουμε πρωτοβουλίες για τη μητέρα δικηγόρο και ιδίως εμείς οι Έλληνες, που ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της χώρας μας είναι η υπογεννητικότητα. Επιβάλλεται, λοιπόν, να δημιουργηθούν επιτέλους οι συνθήκες εκείνες οι οποίες θα επιτρέπουν στη γυναίκα δικηγόρο να γίνεται μάνα χωρίς να ρισκάρει τη ζωή της αλλά και αυτή του μωρού της.
Για να αλλάξουμε λοιπόν τα πράγματα και να διευκολύνουμε τη ζωή της μητέρας δικηγόρου θα πρέπει να κινηθούμε επιτέλους προς την κατεύθυνση:

1. Της εξασφάλισης ευνοϊκού καθεστώτος για τη μητέρα-δικηγόρο σε παιδικούς και βρεφονηπιακούς σταθμούς δυνάμει σχετικών συμβάσεων με το Σύλλογο.
2. Της εξασφάλισης ευνοϊκού καθεστώτος για τη γυναίκα-δικηγόρο σε μαιευτήρια δυνάμει σχετικών συμβάσεων με το Σύλλογο και της ενίσχυσης των παροχών του Ταμείου Πρόνοιας κατά τις περιόδους της κύησης και της λοχείας.
3. Της εξασφάλισης της οικονομικής αρωγής της κατά την ίδια περίοδο, παρέχοντάς της επίδομα στον όγδοο και ένατο μήνα κύησης και για έξι μήνες μετά τη γέννηση του παιδιού, ώστε κατά την σημαντική αυτή χρονική περίοδο να μην χρειάζεται να εργασθεί.

Θα είμαι ιδιαιτέρως χαρούμενη αν οι επόμενες μητέρες δικηγόροι που θα με συναντήσουν στα δικαστήρια μου περιγράψουν με χαρά ότι λόγω του επιδόματος δεν αναγκάζονται πλέον να εργάζονται ως τον ένατο μήνα της εγκυμοσύνης τους. Κάπως έτσι αποφάσισα να αγωνιστώ κυρίως για τη μητέρα δικηγόρο αλλά και για τις συνθήκες που της αξίζουν, θέτοντας τις δυνάμεις μου στην εξυπηρέτηση των αναγκών της κατά προτεραιότητα.

 
Κατερίνα Φραγκάκη
Υποψήφια Σύμβουλος ΔΣΑ
«Κοινωνία των Δικηγόρων»