Με αφορμή το ΠΔ 122/30-11-2010 για την "αναγνώριση επαγγελματικών προσόντων Δικηγόρων, σύμφωνα με την οδηγία 2005/36/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 7ης Σεπτεμβρίου 2005, σχετικά με την αναγνώριση των επαγγελματικών προσόντων" θα ήθελα να κάνω τις κάτωθι παρατηρήσεις.

Πολλές φορές και στο παρελθόν είχαμε ακούσει για τα λεγόμενα επαγγελματικά προσόντα και κατ’ επέκταση δικαιώματα. Η έννοια αυτή ήταν πάντα, και είναι ακόμα και σήμερα, κάτι για το οποίο αρέσκονται όλοι να μιλούν προκειμένου έτσι να εξασφαλιστεί το μέλλον των επαγγελμάτων μας και το προσωπικό μέλλον του καθενός από εμάς, ο οποίος μόχθησε να αποκτήσει τίτλους σπουδών, αλλά και ό, τι άλλο του επέβαλε εκείνη τη στιγμή η αγορά εργασίας, προκειμένου να αποκτήσει την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος και να κατοχυρωθεί η επαγγελματική του αυτοτέλεια και συνέχεια.

Όλα αυτά βέβαια ακούγονται κάπως περίεργα ίσως όμως όχι, αν αναλογιστεί κανείς μας ότι η παγκοσμιοποιημένη κοινωνία δημιούργησε νέους κανόνες και νέους ρυθμούς, τους οποίους καλούμαστε όλοι εμείς να αντιμετωπίσουμε, αν θέλουμε βέβαια να είμαστε στο παρόν και όχι στο παρελθόν. Η νέα αυτή τάξη πραγμάτων όπως λέγεται αρέσκεται στο να προβάλει το νέο ως το ιδανικό, ως το τέλειο και καμιά φορά ως το απαραίτητο, προκειμένου ο καθένας από εμάς να είναι σύγχρονος, επίκαιρος και, σε κάθε περίπτωση, μέσα στα πράγματα. Εδώ όμως για μένα υπάρχουν οι εξής προβληματισμοί: Με ή χωρίς κανόνες; Με ή χωρίς έλεγχο; Με ή χωρίς όρια; Με ή χωρίς όρους και προϋποθέσεις που να ισχύουν σε όλους και σε όλα; Απελευθέρωση με όλα τα ανωτέρω ή διάλυση;

Κάπου όλα τα ανωτέρω προβλήματα ξεφεύγουν του τωρινού προβληματισμού. Διότι απλά όλα τα ανωτέρω εξακολουθούν να είναι ζητήματα που απασχολούσαν και απασχολούν κάθε επαγγελματική ομάδα σε κάθε εποχή, διότι απλά όλα τα ανωτέρω μας απασχολούν σε κάθε θεσμικά κατοχυρωμένο κανόνα για την άσκηση του επαγγέλματός μας που κάθε φορά όλοι μας καλούμαστε να ελέγξουμε στην τήρηση του. Σε όλα όμως τα ανωτέρω ένα είναι σίγουρο, ότι περά από την πολιτεία που θεσμικά νομιμοποιείται στον έλεγχο όλων αυτών των προϋποθέσεων για να μπορούν να εφαρμόζονται οι όροι του υγιούς ανταγωνισμού, το αυτό έργο επιφορτιζόταν και επιφορτίζεται και ο Δικηγορικός Σύλλογος.

Ποιος από εμάς μπορεί να διαφωνήσει ότι πρέπει επιτέλους να υπάρξει ριζική αλλαγή και εκσυγχρονισμός του Κώδικα περί Δικηγόρων, προκειμένου όχι μόνο να αποτελέσει θεσμική κατοχύρωση δικαιωμάτων και υποχρεώσεων του σύγχρονου Δικηγόρου αλλά και τρόπο εξασφάλισης του έργου μας από νοοτροπίες και συμπεριφορές που θέλουν το Δικηγόρο ουραγό των όποιων εξελίξεων και φυσικά επαίτη της αμοιβής του. Ποιος από εμάς διαφωνεί στη βάση της σκέψης της απελευθέρωσης του Δικηγορικού επαγγέλματος, αλλά τουλάχιστον αυτό να επιτυγχάνεται ΜΕ κανόνες και ΜΕ όρους συμβατούς με αυτό. Ποιος από εμάς διαφωνεί στην άρση των όποιων περιορισμών, αρκεί όμως να λαμβάνεται μέριμνα για τη συνέχεια του μεμονωμένου δικηγόρου και να μην καταλήξουμε εμείς τουλάχιστον που είχαμε την «ατυχία» να γεννηθούμε χωρίς γονιό Δικηγόρο και να ξεκινήσουμε την επαγγελματική μας πορεία μετά το 2000, να «καπελωθούμε» από τους παλαιότερους, τους οποίους η ζωή τους έφερε να γεννηθούν πιο νωρίς από εμάς. Ποιος από εμάς δε θέλει να γνωρίζει από σήμερα τι θα γίνει με την όποια εισφορά του καταβάλλεται στα ασφαλιστικά του ταμεία, και γενικά ποιο είναι το πλαίσιο της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ασφάλισης που εντάσσεται και για ποιο λόγο οφείλει να αποδίδει τις όποιες εισφορές. Και ειδικά το τελευταίο ερώτημα το τονίζω διότι όλοι μας και κυρίως εμείς οι νεότεροι θεωρούμε δεδομένη την υποχρέωση για καταβολή των όποιων εισφορών, δεν θεωρούμε όμως δεδομένη τη σύνταξη μας ή την όποια ανταπόδοση από το ταμείο μας (ιατρικές εξετάσεις, φάρμακα κλπ).

Σε όλα τα ανωτέρω ένα είναι σίγουρο, ότι εμείς οι μικρότεροι πρέπει επιτέλους να μιλήσουμε για τα προβλήματα που θα μας απασχολήσουν τα επόμενα χρόνια. Πρέπει να πάρουμε θέση για όλα αυτά που αφήσαμε κάποιους άλλους να μην πάρουν καμία θέση. Πρέπει να συμμετάσχουμε στην ενίσχυση ενός οργάνου που θα παίξει σημαντικό ρόλο τα επόμενα χρόνια στη διαμόρφωση των προϋποθέσεων άσκησης του δικηγορικού μας επαγγέλματος. Και σε αυτήν την ενίσχυση του ρόλου του ΔΣΑ οι άνθρωποι που θα επιλεγούν θα πρέπει να είναι εκ του χώρου των προβλημάτων, ήτοι από τα ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ και όχι από τα θερινά ή χειμερινά θέρετρα. Άνθρωποι που θα γνωρίσουν τα προβλήματα, διότι χωρίς τη γνώση δεν θα έρθει ποτέ η λύση.

Σε όλα αυτά ο άνθρωπος που μπορεί να εγγυηθεί καλύτερα τα επαγγελματικά μας δικαιώματα, ο άνθρωπος που μπορεί να σταθεί απέναντι στην εξουσία και να μιλήσει καθαρά για τα προβλήματα που έχουμε είναι ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ με τον οποίο εγώ και άλλοι 23 συνάδελφοι συστρατευτήκαμε για να τολμήσουμε την υπέρβαση, την ΑΛΛΑΓΗ που έχουμε όλοι ανάγκη. Συνεπώς στο ερώτημα Απελευθέρωση ή Διάλυση, απαντάμε ΝΑΙ στον άνθρωπο που μπορεί να εγγυηθεί τους κανόνες του Δικηγορικού επαγγέλματος, λέμε ΝΑΙ στον άνθρωπο που είναι Γνώστης των προβλημάτων μας, λέμε ΝΑΙ στον άνθρωπο που τολμά να προτείνει λύσεις, λέμε ναι στο ΓΙΑΝΝΗ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟ για εκπρόσωπο των ΔΙΚΗΓΟΡΩΝ της Αθήνας, για πρόεδρο του ΔΣΑ, για πρόεδρο όλων Εμάς.

 
Γιώργος Κατσαμπέρης
Δικηγόρος Αθηνών Παρ’ Εφέταις

Υποψήφιος Σύμβουλος ΔΣΑ
«Κοινωνία των Δικηγόρων»