Αν η τριετία 2011-2014 υπήρξε όντως μια περίοδος έντονης δοκιμασίας για το δικηγορικό λειτούργημα, πάντοτε σε ευθεία αναλογία με τη δεινή οικονομική συγκυρία και τη στρεβλή λογική της εμπορευματοποίησης που επιχειρήθηκε να του επιβληθεί, η θητεία του νέου Δ.Σ. συμπίπτει χρονικά με μια νέα προοπτική. Μια προοπτική που επιτρέπει την αισιοδοξία ότι η δικηγορική κοινότητα θα καρπωθεί τα οφέλη της αξιοπρέπειας και της αντοχής της.

Για να είναι αυτή η θεώρηση όχι αβάσιμη και ανεδαφική, αλλά έμπρακτη και ρεαλιστική, χρειάζεται να απαντήσει σε μια προβληματική με τρεις άξονες:

• Ποια είναι η θέση του Έλληνα Δικηγόρου μετά την κρίση;
• Πώς η Δικαιοσύνη θα γίνει αντικείμενο αλλά και εργαλείο ανάπτυξης και εκσυγχρονισμού;
• Πώς ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών θα πρωτοπορήσει στην προσπάθεια αυτή;

Δεν πρόκειται φυσικά για διακριτά, αλλά για αλληλένδετα ερωτήματα. Η δική μας θέση είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ποιότητα και την απήχηση του θεσμικού συστήματος που υπηρετούμε. Αλλά και η αποτελεσματικότητα της ελληνικής Δικαιοσύνης είναι συνάρτηση της πραγματικής κατάστασης των (συλ)λειτουργών της.

Δικηγόρος και Δικαιοσύνη τελούν σε αδιάσπαστη ενότητα και αλληλεπίδραση. Ο Δικηγορικός Σύλλογος είναι ο θεσμικός δίαυλος για την ενδυνάμωση και την ποιοτική αναβάθμιση αυτού του ακατάλυτου δεσμού.

Στη νέα θητεία συνεχίζουμε την προσπάθεια

Δεν είναι ασφαλώς μια προσπάθεια αποκομμένη από το έργο που επιτύχαμε σε δύσκολες συνθήκες. Είναι η συνέχεια της συνειδητής επιλογής μας να αναλάβουμε ένα ιστορικό βάρος. Τη διατήρηση του κύρους και της φύσης του δικηγορικού λειτουργήματος απέναντι σε νομοθετικές πρακτικές που το στοχοποίησαν. Εξάλλου, ανέκαθεν αντιμετωπίσαμε την πρόκληση αυτή ως την προέκταση του εθνικού καθηκοντος του δικηγορικού σώματος να υπηρετεί το Κράτος Δικαίου, από το οποίο και αντλεί νομιμοποίηση και πηγή έμπνευσης.

Μαζί θα συνεχίσουμε αυτή την προσπάθεια. Για τη διατήρηση των κεκτημένων, την άρση των αδικιών και την αναβάθμιση του κύρους και της καθημερινότητάς μας.