Του Γιάννη Αδαμόπουλου, Προέδρου του ΔΣΑ.

Η περίφημη (και χιλιοειπωμένη) ρήση του αείμνηστου Παύλου Μπακογιάννη «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα» φαντάζει στις μέρες μας πιο επίκαιρη και πιο πολύτιμη από ποτέ.

Η λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στις υιοθετούμενες -δημοσιονομικής φύσης- πολιτικές έχει πλέον γενικευτεί, επιβεβαιώνοντας την από καιρό πεποίθηση πως η κρίση που βιώνει η χώρα μας δεν είναι απλά μια κρίση οικονομική, αλλά πρωτίστως μια κρίση θεσμική, που εκτείνεται σε επίπεδο πολιτικής ζωής και αξιών. Ζητούμενο δεν πρέπει να είναι μόνο η υπέρβαση της δυσμενούς οικονομικής συγκυρίας, αλλά κυρίως η διατήρηση της κοινωνικής συνοχής και η αποφυγή της επέκτασης διαλυτικών φαινομένων που κινδυνεύουν να πλήξουν τον κοινωνικό ιστό και να διχάσουν την κοινωνία μας.

Η ιστορικότητα των στιγμών απαιτεί από όλους να επιδείξουν την απαραίτητη σύνεση και να ανταποκριθούν στο ύψος των περιστάσεων. Πιο συγκεκριμένα, επιτακτική καθίσταται η ανάγκη να ξεφύγουμε επιτέλους από μικροκομματικές σκοπιμότητες, νοοτροπίες και αντιπαλότητες που τόσο μας πλήγωσαν και ουδέν ουσιαστικό έχουν να προσφέρουν, παρά μόνο αποπροσανατολιστικές κοινωνικές συγκρούσεις που μεταθέτουν το κέντρο του ενδιαφέροντος σε καταστάσεις μη σχετιζόμενες με τα πραγματικά αίτια της κρίσης.

Οι πρωτοφανείς σε όγκο και δυναμικές κινητοποιήσεις πληθώρας κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων της χώρας, οι οποίες εκδηλώνονται ποικιλοτρόπως τελευταία, αποτελούν αναμφισβήτητα άσκηση συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων των πολιτών και είναι παράλληλα το σημαντικότερο δείγμα της έντονης -πλην όμως υγιούς- αντίδρασης μεγάλου τμήματος της κοινωνίας μας έναντι των ακολουθούμενων πολιτικών. Η οργή -κατά γενική ομολογία- ξεχειλίζει· το κατά πόσο αυτό συμβαίνει δικαιολογημένα και ποιοι την προκάλεσαν είναι άλλο ζήτημα.

Πρώτιστο μέλημα όλων όσοι συμμεριζόμαστε τις αγωνίες των συμπολιτών μας πρέπει να αποτελεί η προσπάθεια αποφυγής της υπονόμευσης των συγκεκριμένων κοινωνικών αγώνων και διεκδικήσεων, υπονόμευσης που δύναται να προέλθει από απερίσκεπτες και παρορμητικές ενέργειες που εκφεύγουν από τη λογική του μέτρου, εξελισσόμενες σε τακτικές ενός ανομοιογενούς και ανεξέλεγκτου όχλου. Μιλώντας πιο συγκεκριμένα, δεν διστάζουμε να καταδικάσουμε απερίφραστα την εσχάτως αναπτυσσόμενη συλλήβδην απαξίωση θεσμών και προσώπων ως ιδιαίτερα επικίνδυνη για τις δημοκρατικές μας παραδόσεις και κατακτήσεις, ως κατ’ εξοχήν άδικη και ασύμβατη με τις επιδιώξεις της πλειοψηφίας της κοινωνίας.

Πράγματι, στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Και αυτό γιατί η κάλπη παρέχει στον πολίτη τη δυνατότητα να επιδοκιμάσει ή να αποδοκιμάσει πρόσωπα και πολιτικές, ορίζοντας ο ίδιος το μέλλον της χώρας του. Εκεί εκφράζεται ο δημοκρατικός πολίτης, εκεί τιμωρεί και επιβραβεύει όσους δεν τίμησαν ή -αντίστοιχα- τίμησαν την εμπιστοσύνη με την οποία τους περιέβαλε στο παρελθόν. Αποδοκιμασίες και περιφρονητικές εκδηλώσεις έναντι πολιτικών, όπως αυτές που παρακολουθήσαμε -με μεγάλη ομολογουμένως έκπληξη- την προηγούμενη εβδομάδα στο πλαίσιο των εορτασμών της εθνικής επετείου, είναι κατ’ αρχάς ανεκτές και επιτρεπτές όσο δεν ξεφεύγουν των ορίων που θέτει ο νόμος, σε αντίθεση φυσικά με τις -επίσης παρατηρηθείσες και καταδικαστέες- ύβρεις και τις λοιπές επιθέσεις βίας. Δύνανται, ωστόσο, να αποφέρουν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα που δεν είναι άλλο από την εκ βάθρων αναμόρφωση του πολιτικού μας συστήματος; Σαφώς και όχι. Η καταδίκη και απαξίωση πολιτικών προκύπτει ως κάθαρση μόνο μέσα από τις δημοκρατικές διαδικασίες. Ειδάλλως, αυτό που κατορθώνεται είναι ένα ακόμα πλήγμα στο ήδη τρωθέν κύρος του (άδικα) απαξιωθέντος πολιτεύματός μας.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" της 5-11-2011.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_05/11/2011_461634