Η εθνικά κρίσιμη και πρωτοφανής για τα μεταπολεμικά δεδομένα της χώρας συγκυρία, με όσα αυτή συνεπάγεται σε επίπεδο πολιτικό και λειτουργίας των θεσμών, καταδεικνύει πλέον ξεκάθαρα πως απαιτείται μια υπέρβαση, που συνίσταται στο να τεθούν στο περιθώριο μικροκομματικές σκοπιμότητες και νοοτροπίες του παρελθόντος - ακόμα και του πρόσφατου - οι οποίες μας έφεραν ενώπιον των γνωστών σε όλους αδιεξόδων και διλημμάτων.
Σε μια εποχή κατά την οποία η οικονομική επιβίωση της χώρας διακυβεύεται, η μόνη λύση που προβάλλει ως συνετή και σωτήρια επιλογή είναι αυτή της εθνικής ομοψυχίας, της ενεργοποίησης και της συνεργασίας κάθε υγιούς δύναμης αυτού του τόπου με στόχο την προώθηση των συμφερόντων της ολότητας. Αντίθετα, με θλίψη διαπιστώνουμε πως επιλέγεται - σχεδόν συστηματικά - η οδός της στοχοποίησης κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων και της όξυνσης των κοινωνικών εντάσεων, με προφανή πλέον τη διάθεση για την τεχνητή διέγερση δήθεν κοινωνικών αντανακλαστικών.
Πάνω στη λογική αυτή οι πολίτες, οι οποίοι βάλλονται διαρκώς μέσω της υιοθέτησης σειράς μέτρων που συρρικνώνουν τα εισοδήματά τους και περικόπτουν κεκτημένα και κατακτήσεις ετών, υφίστανται και άδικες στην ουσία τους επιθέσεις από πολιτικά πρόσωπα που επιχειρούν - εντελώς απαξιωτικά - να αποδώσουν σε αυτούς ευθύνες για την άσχημη πορεία των δημοσιονομικών της χώρας. Η εξέλιξη αυτή δεν μπορεί παρά να προσφέρει μία ακόμα απογοήτευση στο μέσο πολίτη, ο οποίος μάταια αναμένει από το πολιτικό προσωπικό της χώρας να επιδείξει το ήθος που οι περιστάσεις απαιτούν και να αποκοπεί επιτέλους από μικρόψυχες λογικές και αποπροσανατολιστικές τακτικές.
Παράλληλα, παραγνωρίζεται πλήρως το γεγονός πως η καταπολέμηση της διαφθοράς, η οποία αποτελεί δημοκρατική υποχρέωση της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας, έχει παραμείνει - επί δεκαετίες τώρα - στο στάδιο των εξαγγελιών, πλήττοντας την ίδια την αξιοπιστία του πολιτικού μας συστήματος και των εκπροσώπων αυτού. Εντελώς υποκριτικά αναζητούνται και αποδίδονται ευθύνες για την επερχόμενη κατάρρευση σε όλους και σε όλα εκτός από τις λανθασμένες επιλογές και πολιτικές του παρελθόντος, που είχαν ως αποτέλεσμα τη διαχρονική κακοδιαχείριση των δημοσιονομικών της χώρας. Παραγνωρίζεται επίσης πλήρως το γεγονός ότι τα σκάνδαλα διαδέχονται το ένα το άλλο, ενώ ταυτόχρονα αναπτύσσεται ολοένα και πιο πολύ - και εντελώς δικαιολογημένα - η εντύπωση ότι το πολιτικό σύστημα έχει δημιουργήσει ένα σύστημα «αυτοπροστασίας» των στελεχών του, που καθιστά ανέφικτη την παραπομπή των εκάστοτε υπευθύνων σε δίκη, εξέλιξη η οποία αναπόφευκτα έχει αντίκτυπο και στην πολιτική μας ζωή.
Αναρωτιέται, ωστόσο, εύλογα κανείς ποιο κοινό στοιχείο μπορεί να έχει η προαναφερθείσα κατάσταση με τις προσδοκίες του μέσου πολίτη. Σαφώς και κανένα. Ο πολίτης κουράστηκε πλέον από ανούσιες ρητορείες και θεωρητικές εξαγγελίες, παλαιοκομματικές και υπεροπτικές αντιδράσεις. Επιζητεί την παραγωγή ουσιαστικής πολιτικής, απτού κυβερνητικού έργου, που θα επιφέρει τις τομές που έχει ανάγκη η χώρα προκειμένου να βαδίσει στο δρόμο της εξυγίανσης και της ανάπτυξης.
Μόνο έτσι η δημοκρατία μας θα καταστεί ουσιαστική και οι πολίτες θα ανακτήσουν την εμπιστοσύνη τους στους θεσμούς, αποφεύγοντας την απαξίωση προσώπων που - ως γενίκευση - δεν μπορεί παρά να αδικεί.