Του Γιάννη Δ. Αδαμόπουλου, Προέδρου του ΔΣΑ

Η δυσμενής και πρωτοφανής για τα μεταπολεμικά δεδομένα οικονομική συγκυρία που όλοι βιώνουμε συνεπάγεται μοιραία την αύξηση της προσπάθειας του κράτους να αντιμετωπιστούν οι ταμειακές δυσχέρειες μεταξύ άλλων και με καταφυγή στην αύξηση κάθε είδους φορολογίας. Οι κινήσεις αυτές –όσο δυσβάστακτες συνέπειες κι αν επιφέρουν– μπορούν να θεωρηθούν καταρχήν και ώς ένα βαθμό θεμιτές. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και όταν οι θεσπιζόμενες ρυθμίσεις πλήττουν κατά τρόπο κατάφωρο τον πυρήνα συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων, μεταξύ των οποίων και αυτό της ιδιοκτησίας.

Η κατά το άρθρο 17 του Συντάγματος προστασία της ιδιοκτησίας αίρεται στην πραγματικότητα μέσω της επιβολής υπέρμετρων και δυσανάλογων βαρών, εγείροντας σειρά ζητημάτων, για τα οποία ενδεχομένως να κληθούν να αποφανθούν τα δικαστήρια.

Η αγωνιώδης προσπάθεια για την κάλυψη των ταμειακών δυσχερειών του κράτους υπό την απειλή μη εκταμίευσης της επόμενης δόσης εκ μέρους της τρόικας οδηγεί σε κινήσεις πανικού, ενδεικτικές της έλλειψης κεντρικού σχεδιασμού στη χάραξη της οικονομικής μας πολιτικής.

Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα η κυβέρνηση ανακοίνωσε την επιβολή ενός νέου ειδικού τέλους στα ακίνητα που οι ιδιοκτήτες καλούνται να καταβάλουν μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ (προφανώς για να εξασφαλιστεί η είσπραξη…), μετατρέποντας την κυριότητα επί κατοικιών σε τεκμήριο δήθεν κατοχής πλούτου κατά πλήρη ωστόσο αναντιστοιχία προς την οικονομική πραγματικότητα και τις συνθήκες της αγοράς, στοχοποιώντας τους ιδιοκτήτες ως τάχα προνομιούχους και φοροφυγάδες.

Αποφάσεις όπως η τελευταία αποσκοπούν απλώς και μόνο στην «πάση θυσία» εύρεση φορολογητέας ύλης και είναι αμφίβολης αποτελεσματικότητας, σε κάθε δε περίπτωση εξυπηρετούν αποκλειστικά βραχυπρόθεσμους στόχους και δεν επιλύουν σε βάθος χρόνου τα οικονομικά αδιέξοδα στα οποία έχει περιέλθει η χώρα μας.

Αντίθετα, αυτό που επιζητεί η ελληνική κοινωνία –έπειτα από χρόνια παλινωδιών και αδιαφανών διαδικασιών– είναι ο εκσυγχρονισμός και εξορθολογισμός του φορολογικού συστήματος, κατά τρόπο ώστε να διασφαλίζονται η απλότητα, η σταθερότητα, η διαφάνεια και ο αναπτυξιακός χαρακτήρας του τελευταίου, αλλά και η αξιοπιστία του κράτους. Ειδικά μάλιστα όσον αφορά στα ακίνητα, μόνη λύση –σύμφωνη προς την αρχή της φορολογικής ισότητας– είναι ο καταβλητέος λόγω της κατοχής της περιουσίας φόρος να συνδέεται με το παραγόμενο εκ της περιουσίας αυτής εισόδημα και όχι να επιβάλλεται αδιακρίτως με γνώμονα τις εκάστοτε εισπρακτικές ανάγκες του κρατικού μηχανισμού.

Στο πλαίσιο αυτό, εκφράζουμε τον προβληματισμό μας και τις έντονες θεσμικές μας ανησυχίες για τις ακολουθούμενες πολιτικές, οι οποίες δυστυχώς δεν εξυπηρετούν καμία αναπτυξιακή προσπάθεια, αποτρέποντας αυτό που θα έπρεπε να είναι ζητούμενο και δεν είναι άλλο από την τόνωση της αγοράς και της ρευστότητας, αποτελέσματα στα οποία θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε και μέσω αύξησης των επενδύσεων στην αγορά ακινήτων, εξέλιξης που προφανώς αποτρέπεται διά των υιοθετούμενων μέτρων.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" της 17-9-2011.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_17/09/2011_456371