Η αδυναμία της πολιτικής ηγεσίας του τόπου να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τη δυσμενή οικονομική συγκυρία και τις συνέπειες αυτής οδήγησαν δυστυχώς στην υιοθέτηση σειράς μέτρων που στοχοποίησαν άδικα επιμέρους επαγγελματικούς κλάδους, καταλήγοντας εντέλει σε μια πρόκληση αποπροσανατολιστικών από τα πραγματικά προβλήματα εντάσεων μέσω της τεχνητής διέγερσης δήθεν κοινωνικών αντανακλαστικών.
Στο αποτέλεσμα αυτό εντάσσεται αναμφισβήτητα και η πολλαπλώς επιχειρούμενη κατά το τελευταίο χρονικό διάστημα στοχοποίηση του δικηγορικού κλάδου και των μελών του ως δήθεν προνομιούχων και φοροφυγάδων, αλλά και η αποδοχή εκ μέρους της παρούσας Κυβέρνησης προτάσεων «έξωθεν» προερχόμενων, πάνω σε λογικές «μνημονιακές» και άκρως αντιαναπτυξιακές, με αποτέλεσμα την υιοθέτηση μέτρων κατεξοχήν ασύμβατων με τη φύση της δικηγορίας ως δημόσιου λειτουργήματος και την ιδιότητα του Δικηγόρου ως συλλειτουργού στην απονομή της Δικαιοσύνης. Μία τέτοια ρύθμιση αποτέλεσε για παράδειγμα η επιβολή ΦΠΑ στην παροχή των δικηγορικών υπηρεσιών∙ και όλα αυτά υπό το μανδύα μιας ανάγκης «απελευθέρωσης» δήθεν του ορθάνοιχτου στην πραγματικότητα δικηγορικού επαγγέλματος. Ενός επαγγέλματος οι λειτουργοί, παρεμπιπτόντως, του οποίου αιφνιδιάζονται διαρκώς, μέσω της υιοθέτησης ρυθμίσεων αποσπασματικών που μεταβάλλουν μέχρι και το καθεστώς καταβολής των ασφαλιστικών μας εισφορών, καθιστώντας το δυσβάστακτο πλέον - όπως συνέβη για παράδειγμα πρόσφατα με τις διατάξεις των παραγράφων 14 και 15 του άρθρου 44 του ν. 3986/2011 που επέφεραν μεταβολές στις καταβλητέες εισφορές για τους υπαγόμενους στο Ενιαίο Ταμείο Ανεξάρτητα Απασχολούμενων. Εξίσου κατακριτέα και πρόδηλα αντισυνταγματική τυγχάνει και η επιβολή έκτακτης εισφοράς στα εισοδήματα των ελεύθερων επαγγελματιών, ρύθμιση καθαρά εισπρακτικού χαρακτήρα – ενδεικτική της απουσίας κεντρικού σχεδιασμού αναφορικά με τη χαρασσόμενη φορολογική πολιτική.
Ωστόσο, παρά τις ως άνω παραδοχές, επιβάλλεται να σημειωθεί πως η περιχαράκωση του δικηγόρου αποκλειστικά και μόνο γύρω από διεκδικήσεις αμιγώς κλαδικές - όσο θελκτικές κι αν είναι - δεν μπορεί να γίνεται αποδεκτή, ειδικά υπό τις παρούσες συνθήκες, που συνεπάγονται μία σκληρή δοκιμασία των αντοχών των πολιτών, οι οποίοι υφίστανται πρωτοφανείς περικοπές κεκτημένων δικαιωμάτων και κατακτήσεων ετών. Δίχως φυσικά να αμφισβητούμε το δικαίωμα και τη δημοκρατική νομιμοποίηση της νομοθετικής εξουσίας να λαμβάνει και να υλοποιεί τις σχετικές αποφάσεις, δεν διανοούμαστε να παραιτηθούμε του δικαιώματός μας να εκφράζουμε με τρόπο θεσμικό τις ανησυχίες μας, πάντοτε με άξονα της επιχειρηματολογίας μας τη νομική επιστήμη και τις παραδοχές της, ενάντια σε νομοθετικές παρεκτροπές που βαίνουν εις βάρος του πολίτη, προσβάλλοντας τον πυρήνα συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων του.
Η ανάληψη θεσμικών πρωτοβουλιών έναντι ρυθμίσεων που συνεπάγονται άδικες και αντίθετες προς την αρχή της αναλογικότητας συρρικνώσεις των εισοδημάτων των πολιτών - ειδικά από τη στιγμή κατά την οποία παραβιάζονται θεμελιώδεις δικαιικές και συνταγματικές επιταγές - καθίσταται πλέον επιτακτική, λαμβανομένης υπόψη και της ιστορίας του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών αναφορικά με την προάσπιση των δικαιωμάτων των πολιτών και των δημοκρατικών κατακτήσεων. Στο πλαίσιο αυτό κινείται και η προσφυγή μας ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας με αίτημα την ακύρωση του Έκτακτου Ειδικού Τέλους Ηλεκτροδοτούμενων Δομημένων Επιφανειών που θεσπίστηκε με τις διατάξεις του άρθρου 53 του ν. 4021/2011, εντασσόμενη σε μια προσπάθεια δημιουργίας ενός καταφυγίου προστασίας των πολιτών, ικανού να ανασχέσει τις αυθαίρετες και παράνομες ενέργειες που στρέφονται εναντίον τους.
Σε κάθε περίπτωση, μείζον αναδεικνύεται το ζήτημα της προσπάθειας της στερούμενης κάθε νομιμοποίησης «τρόικας» να επιβάλλει τις ασύμβατες με το ελληνικό δίκαιο λύσεις της - στα πρότυπα ενός μοντέλου «εθνικής σωτηρίας» που μόνο αυτή αντιλαμβάνεται - καθ’ υπέρβαση κάθε προσχήματος, που καταλήγει δυστυχώς σε μια εν τοις πράγμασι υποκατάσταση των αρμόδιων θεσμών και φορέων, πλήττοντας την ποιότητα της ίδιας της Δημοκρατίας μας.