Του Ελευθέριου A. Ράντου*

Η χώρα μας -αν και γέννησε, καλλιέργησε και διέδωσε στον κόσμο το δημοκρατικό ιδεώδες- δεν έχει βρει σε ολόκληρη τη διάρκεια της νεότερης ιστορίας της τον δρόμο της υγιούς δημοκρατικής έκφρασης.

Από την απελευθέρωσή της μέχρι την ιδιότυπη «οικονομική κατοχή» που βιώνει σήμερα, σχεδόν δύο αιώνες αργότερα, η πραγματική δημοκρατία αποτελεί μόνιμο ζητούμενο: βασικό αίτημα είναι η ουσιαστική δημοκρατική νομιμοποίηση των σημαντικών αποφάσεων και ο ειλικρινής διάλογος που θα ανοίξει τον δρόμο για την αποτελεσματική ενάσκηση της λαϊκής κυριαρχίας - κατά το Σύνταγμα, θεμελίου του πολιτεύματος. Με διάφορες παραλλαγές μέσα σε αυτή την ιστορική διαδρομή, κοντόφθαλμα κομματικά επιτελεία, μικροκομματικά και συντεχνιακά συμφέροντα, δυναμικές μειοψηφίες που επέβαλαν δημοκρατικά ανομιμοποίητες αποφάσεις, έχτισαν σε στέρεες, δυστυχώς, βάσεις αυτό που όλοι βιώνουμε σήμερα: ένα υπερδιογκωμένο, δυσκίνητο, γραφειοκρατικό και συχνά διεφθαρμένο κράτος, τροφοδοτούμενο από ένα πελατειακό πολιτικό σύστημα.

Κουλτούρα ανομίας

Ενα σύστημα που συντηρεί την αναξιοκρατία, που με τη σειρά της γεννά αίσθημα αδικίας και τροφοδοτεί μια κουλτούρα ανομίας, συντηρούμενης από τους αναποτελεσματικούς κρατικούς θεσμούς.

Το πάγιο έλλειμμα δημοκρατίας που βρίσκεται στη βάση αυτού του οικοδομήματος εγκλωβίζει και τον δημόσιο λόγο. Αυτός πλέον αρθρώνεται με όρους εντυπωσιασμού, μακριά από τον ουσιαστικό διάλογο που είναι αναγκαίος για την ψύχραιμη προετοιμασία και λήψη των αναγκαίων για τη χώρα αποφάσεων, απαλλαγμένων από το βάρος του πολιτικού κόστους. Ετσι ανατροφοδοτείται ο ίδιος φαύλος κύκλος, που κρατά τις υγιείς παραγωγικές δυνάμεις εγκλωβισμένες στο σύστημα της ευνοιοκρατίας, που σκοτώνει την οικονομική πρωτοβουλία, περιχαρακώνει την παιδεία, την έρευνα, οτιδήποτε θα μπορούσε εδώ και δεκαετίες να κάνει τη χώρα να προχωρήσει δυναμικά μπροστά.

Οι νέοι της γενιάς μου, οι πάνω-κάτω 30άρηδες που είναι έτοιμοι να παράγουν και να προσφέρουν, αξιοποιώντας την έμφυτη ορμή της ηλικίας και τις γνώσεις που πάλεψαν να αποκτήσουν, βρίσκονται αντιμέτωποι με αυτό το απροσπέλαστο τείχος. Και ψάχνουν εναγωνίως τον τρόπο να το γκρεμίσουν, επιζητούν τους αναγκαίους όρους για να μπορέσουν να δημιουργήσουν και να πάνε μπροστά, προσπαθούν μάταια να βρουν βήμα για να ακουστούν. Ομως προσκρούουν στο ίδιο υποκριτικό πολιτικό σύστημα που, όσο καλά ξέρει να χαϊδεύει αυτιά με μεγάλα λόγια και εξαγγελίες, άλλο τόσο λαμβάνει τελικά τις ίδιες αποφάσεις που, ήδη από τα πρώτα βήματα, κόβουν τα πόδια σε καθετί υγιές και δημιουργικό. Το έλλειμμα δημοκρατίας σε όλο του το μεγαλείο!

Αυτό ακριβώς το πολιτικό σύστημα που μέχρι τώρα λαμβάνει αποφάσεις για εμάς -αλλά στην πραγματικότητα χωρίς εμάς- μας ζητεί σήμερα να αναλάβουμε την ευθύνη των πεπραγμένων του. Κάνοντας επίκληση της ανάγκης για δημοκρατική νομιμοποίηση, την οποία εδώ και δεκαετίες δείχνει να φοβάται, καταφεύγει σε έναν κορυφαίο δημοκρατικό θεσμό -το δημοψήφισμα- για να κόψει τον γόρδιο δεσμό που το ίδιο δημιούργησε και τώρα αδυνατεί να λύσει. Είναι αυτό δημοψήφισμα; Ή μήπως είναι ο εκβιασμός μιας επιλογής ανάμεσα σε δύο δρόμους που κανείς δεν διάλεξε;

* Ο κ. Ελευθέριος Ράντος είναι δικηγόρος Αθηνών.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" της 5-11-2011.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_05/11/2011_461632