Του Ιωάννη Χαρίτ. Καλογριδάκη*

H προ δεκαετίας περίπου εισαγωγή μου στη Νομική Σχολή συνοδευόταν από φιλοδοξίες, μεταξύ των οποίων να καταστώ συλλειτουργός στην απονομή της δικαιοσύνης, υπηρετώντας έναν θεσμό σύμφυτο με την έννοια της δημοκρατίας. Τον νεανικό ενθουσιασμό έμελλε να τον αναχαιτίσει η σκληρή πραγματικότητα που κάθε συνάδελφος αντικρίζει αφήνοντας τα πανεπιστημιακά έδρανα, έχοντας να αντιμετωπίσει από τη μια πλευρά -ήδη από την περίοδο της άσκησής του- τις μάλλον σκληρότερες για νέο επιστήμονα συνθήκες εργασίας με αμοιβές υποτυπώδεις και ωράρια εξοντωτικά που συνθλίβουν την επιστημονική του ιδιότητα και από την άλλη πλευρά έναν κρατικό μηχανισμό ο οποίος -διαπνεόμενος από λογικές άκρως αντιαναπτυξιακές- αντιλαμβάνεται τον κάθε νέο επαγγελματία ως φοροδοτική μονάδα στην υπηρεσία ενός κράτους ανάλγητου, δίχως κεντρικό σχεδιασμό, που αποβλέπει απλώς και μόνο στην κάλυψη πρόσκαιρων ταμειακών δυσχερειών. Αυτές είναι οι πρώτες -και ίσως πιο επιφανειακές- απογοητεύσεις που βιώνει κάθε νέος νομικός στη χώρα μας.

Παράλληλα, η επαφή του με την καθημερινή δικαστηριακή πραγματικότητα κάθε άλλο παρά θετική εικόνα τού διαμορφώνει αναφορικά με την ίδια τη διαδικασία απονομής της δικαιοσύνης, την ταχύτητα, την ποιότητα και την αποτελεσματικότητά της. Οι παρατηρούμενες δυσλειτουργίες δεν μπορεί να είναι αδιάφορες για τον τρόπο λειτουργίας του πολιτικού μας συστήματος και γενικότερα του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Καταστάσεις ατιμωρησίας και συγκαλύψεων επιβεβαιώνουν την από καιρό υποψία πως έχει χαθεί η τήρηση του μέτρου, με μοιραία συνέπεια να έχουμε καταλήξει να ζούμε σε μια χώρα των άκρων, όπου παραμερίζεται η μέση λύση προς τον σκοπό της επιβολής μιας στρεβλής επιλογής η οποία ουδόλως εξυπηρετεί τις νομοθετικές επιδιώξεις. Εναντι αυτών των θεσμικών παρεκβάσεων, η απάντηση κάθε νομικού απαιτείται να είναι μία και αδιαπραγμάτευτη: επιβολή της νομιμότητας, ώστε να αποτραπεί ο κίνδυνος να βυθιστεί έτι περαιτέρω η κοινωνία μας σε λογικές διχαστικές και άκρως αποπροσανατολιστικές.

Ερχόμενος αντιμέτωπος με αυτή τη διττή φύση των απογοητεύσεων, ο νέος νομικός οφείλει να δράσει, διεκδικώντας τα δικαιώματά του και απαιτώντας αντίστοιχα την αλλαγή νοοτροπιών σε κεντρικό επίπεδο. Η προσδοκώμενη από το σύνολο της κοινότητας των νέων νομικών ικανοποίηση κλαδικών διεκδικήσεων εναπόκειται θεσμικά στους κατά τόπους δικηγορικούς συλλόγους και στις ενώσεις ασκούμενων και νέων δικηγόρων που καλούνται να δράσουν υλοποιώντας αιτήματα ετών και προσφέροντας έτσι στα μέλη τους τη χαμένη τους αξιοπρέπεια.

Στην προσπάθεια αυτή καλείται να συνδράμει ουσιαστικά και η Πολιτεία ενθαρρύνοντας τους νέους επαγγελματίες να ορθοποδήσουν αυτόνομα, προς όφελος και της αναπτυξιακής προσπάθειας που καταβάλλει η χώρα. Οι διεκδικήσεις με το παραπάνω περιεχόμενο συνιστούν το μάλλον εύκολο και αναμενόμενο έργο του νέου δικηγόρου. Απομένει να δράσει αποτελεσματικά και ως σκεπτόμενο μέλος της κοινωνίας προς τον σκοπό της άρσης των κακώς κειμένων που βάλλουν ευθέως κατά της ίδιας της Δημοκρατίας μας, με κυριότερο επιχείρημά του την ανάγκη επιβολής της νομιμότητας ενάντια σε κάθε λογής αυθαιρεσία και ασυδοσία.

Ζητούμενο πλέον είναι να καταστεί πράξη για τον ίδιο και η κατανόηση της ιδιότητάς του ως συλλειτουργού της Δικαιοσύνης από την οποία γεννώνται ύψιστες υποχρεώσεις, ώστε να διαφυλαχθεί το κύρος της Δικαιοσύνης ως θεσμού και να προστατευθούν οι πολίτες από στρεβλές επιλογές που καταργούν δικαιώματα και υποθηκεύουν το μέλλον των επόμενων γενεών.

* Ο κ. Ιωάννης Καλογριδάκης είναι δικηγόρος Αθηνών.

------------------------------------------------------
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Καθημερινή" (18-6-2011), http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_18/06/2011_446214